Τριαπέντε χρόνια φρούδες ελπίδες. Αλλά η τραγωδία παραμένει χωρίς κάθαρση και το έγκλημα χωρίς τιμωρία.
Συσσωρεύσαμε λάθη. Αλλά δεν διδαχθήκαμε από αυτά. Γιαυτό τα επαναλαμβάνουμε.
Λάθος πρώτο: Ενώ ο Αττίλας είναι το όνειδος και η ταπείνωσή μας. δεν ενεργοποιήσαμε όπως είχαμε χρέος τη γιγάντια δύναμη του ταπεινωμένου που όπου στην ιστορία εκδηλώθηκε υπήρξε ανατρεπτική.
Λάθος δεύτερο: Ενώ η ουσία του Κυπριακού είναι εισβολή – κατοχή - εποικισμός και οφείλαμε νύχτα, μέρα να υπενθυμίζουμε σε εχθρούς και φίλους ότι ο Τούρκος είναι εισβολέας και κατακτητής, εμείς από την επομένη του εγκλήματος αρχίσαμε να ψιλοκουβεντιάζουμε και μετά να μεγαλοκουβεντιάζουμε και να χαριεντιζόμεθα με τον εγκληματία. Με ζεϊμπεκιές, και κουμπαριές γινήκαμε θέατρο αντί να γίνουμε γροθιά. Με τους ατέρμονες και (ανούσιους για μας, αλλά επιούσιους για τον αντίδικο) διαλόγους το μόνο που καταφέραμε ήταν να εμπεδώσουμε στα μάτια των ξένων το άλλοθι και την έξωθεν καλή μαρτυρία του εγκληματία. Τον αποποινικοποιήσαμε. Τον αμνηστεύσαμε. Εμείς!
Δεν εκπλησσόμεθα ότι προχθές ο νέος αμερικανός υφΥΠΕΞ Γκόρντον μετονόμασε «παρουσία» την κτηνώδη Κατοχή του Αττίλα και από κοντά ο νέος προεδρεύων της ΕΕ σουηδός Μπίλντ την έκρινε απολύτως «δικαιολογημένη» λόγω του χουντικού πραξικοπήματος.
Λάθος τρίτο: Ενώ γνωρίζουμε αυτό που μας δίδαξε ο κράτιστος των πολιτικών στοχαστών ο Θουκυδίδης (Ε, 89) ότι «σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του («από της ίσης ανάγκης κρίνεται») και όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται», το περιφρονήσαμε.
Η διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής υπόκειται σε δύο σχολές σκέψης – δράσης και αντίστοιχες στρατηγικές. Η μία είναι η κατευναστική. Αυτή ομνύει στον διάλογο και τη μέσω αυτού και των παρεπομένων παραχωρήσεων «εξημέρωση» του αντιπάλου. Η χώρα εξαγοράζει με βαρύ τίμημα εφήμερες φάσεις ύφεσης. Ο εκβιαστής αφού εισπράξει τα λύτρα επιστρέφει δριμύτερος και ζητάει και άλλα περισσότερα.
Η θουκυδίδεια ρεαλιστική σχολή υποστηρίζει τη στρατηγική αποτρεπτικής ισχύος. Επειδή το διεθνές δίκαιο έχει αξία, όταν έχεις τη δύναμη να το επιβάλλεις, οφείλεις με σωστή εθνικοαμυντική θωράκιση, συμμαχίες και άλλα διεθνή πολιτικοδιπλωματικά ερείσματα βασισμένα σε κοινά αμοιβαία συμφέροντα να αυξάνεις τη δύναμή σου. Αυτή με το υψηλό φρόνημα του λαού που είναι ο πολλαπλασιαστής της είναι ο εγκυρότερος πομπός μηνυμάτων στην άλλη πλευρά ότι εδώ υπάρχει δύναμη, επίγνωση δυνάμεως, αποφασιστικότητα, και αξιοπιστία. Αυτό θα αλλάξει τις συμπεριφορές των απέναντι γιατί θα υπολογίσουν το κόστος.
Λάθος τέταρτο: Ενώ η ήττα όπως έλεγε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου «δεν είναι αντικειμενικόν γεγονός, είναι ψυχικόν γεγονός και υπάρχει εις τον βαθμόν που κανείς την αποδέχεται»οι ημέτεροι έπραξαν το χειρότερο. Την απεδέχθησαν. Και έκτοτε διαπραγματευόμαστε ως ηττημένοι. Στην Κύπρο προετοιμάζουν τον κόσμο για «επώδυνο συμβιβασμό» παληότερα τον έλεγαν ιστορικό, τώρα είναι πιο κυνικοί. Ήγουν τα δίνουν προφανώς όλα. Αλλοιώς θα μιλούσαν για επώδυνο αγώνα. Και ο λαός θα τους ακολουθούσε.
Επιχειρούν ταυτόχρονα την υπονόμευση της ψυχής του Κυπριακού Ελληνισμού. Οι εθνομηδενιστές κατευθύνουν την παραχάραξη της ιστορίας και τη νόθευση των διαχρονικών αξιών του Ελληνισμού.
Λάθος πέμπτο: Ενώ οι υπερατλαντικοί τους 3 πολέμους που πραγματοποίησαν τα τελευταία 20 χρόνια στη περιοχή μας (Κόλπος, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία) τους έκαναν μέσω Ελλάδος (Κρήτη τους δύο και Θεσσαλονίκη τον τρίτο) και όχι μέσω Τουρκίας γιατί τους αρνήθηκε υπάρχει ένα πρωτοφανές τουρκοξεσάλωμα της Ουάσιγκτον. Ο Ομπάμα είναι η πιο φιλοτουρκική κυβέρνηση των τελευταίων 100 χρόνων. Σε απόρρητη αμερικανική ντιρεκτίβα δίδεται «άμεση και ύψιστη προτεραιότητα» στην Τουρκία διότι «μέσω αυτής μπορούν να εξυπηρετηθούν στο έπακρον τα αμερικανικά συμφέροντα». Η υπερδραστηριότητα του τουρκικού λόμπι θριάμβευσε. Η απουσία ενός ελληνικού μηχανισμού ανταγωνιστικού και εξουδετερωτικού του τουρκικού στην Ουάσιγκτον είναι η διαρκής συλλογική αποτυχία της πολιτικής μας τάξης.
Είμαστε έθνος με δυνατότητες αλλά χωρίς προτεραιότητες. Έθνος με δύναμη, αλλά χωρίς επίγνωση της και απόφαση να την χρησιμοποιήσουμε.
Μπορούμε να σώσουμε την Κύπρο. Να σώσουμε την Ελλάδα, και την αξιοπρέπεια μας. Πρέπει να το θελήσουμε, κόντρα και υπερβαίνοντας τις κατεστημένες ηγεσίες.
Του Στέλιου Παπαθεμελή Προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης Επικεφαλής του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου